Kalemim`den Dökülenler

Farkında mısınız bilmiyorum ama günlerdir bir tema kurmaya karar veremedim..

3 blog sayfamla aynı derecede uğraştım ve hangi temayı kursam diye karar verememekten, tema geçit töreni gibi oldu bloglarım, kurduğum temalar ya isme uymuyordu, yada uygun isme göre blog sayfamın adını değiştiriyordum..

Ama sonunda bu blogumun temasınında da, adında da karar kılabildim (inşallah bir daha değiştirmem) artık yola bu tema ve blog ismiyle devam edeceğim..

Türkiye`ye döndüğümüzde belki ilgilenemem diye, bir taraftanda blog sayfalarımı düzenlemeye çalışıyorum, bu blog sayfam içime yattı o yüzden artık bu isim ve temayla yola devam ediyorum... ;))

Bir varmış bir yokmuş..

Bir zamanlar umutlarla dolu, hayatı toz pembe gören bir genç kız varmış..

Hiç aklında yokken bir gün Almanya ya gelin olarak gelmiş, burası yeni vatanı olmuş, ama asıl vatanını hiç aklından çıkaramamış!..
Annesi, babası, kardeşleri yetmezmiş gibi birde vatan hasretiyle yanıp tutuşur olmuş, hep bir gün "vatanıma geri dönerim inşallah" umuduyla yaşamış, çok üzüntüler yaşamış, çok mutlu olduğu anlar olmuş, çok kavgaları, çok barıştıkları olmuş..
En güzeli bir evladı olmuş, Allah onu bu sevgiden yoksun bırakmamış, bir tanecik bile olsa bir evlat sahibi yapmış, bunada hep şükretmiş..
Ne yaşarsa yaşasın hep şükretmiş, şükretmeyi bilmiş..
Bir müddet calışmış evinin bütçesine katkısı olduğu için mutluluk duymuş, ama bedeni zayıf olduğu için çalışma hayatı o`na bir kol ağrısı hediye etmiş..

Ehliyet almış, araba sürmenin ne kadar güzel bir şey olduğunu öğrenmiş, kaza yapmış ama bir sıyrığı bile olmadan, eşinin anlayışı sayesinde çabucak atlatmış, azda olsa bir dil öğrenmiş, bu yıllar içinde olgunlaşmış, mantığını kullanmayı öğrenmiş.. Anne olmayı, eş olmayı, kadın olmayı öğrenmiş..

ve bir gün gelmiş, eşi ona "vatanımıza dönelim mi!" diye sormuş, o kadar sevinmiş o kadar sevinmiş ki birden yine herşeyi toz pembe görmeye başlamış.. Ama tabi ki artılar kadar eksilerde olduğunu biliyormuş herşeyi tartarak hesap ederek düşünmeye başlamış ama hala işinde ki sevinci bir türlü dindiremiyormuş..

14 yıl süren hasretlik sonunda biteceği için çok ama çok mutluymuş, ama bir şeyi hesaba katamamış, burada ki arkadaşlarını, evini, ortamını özleyeceğini hiç düşünememiş, gitme günü yaklaştikça içini burukluklar kaplıyormuş, ne kadar da zormuş! insan hep hasretle yanmak zorundaymış meğerse onu anlamış..

Bir Almanya masalı böyle sona eriyormuş..

Yeni bir masal başlıyormuş belkide hiç bitmeyecek bir masalmış bu adı`da;

Bir Türkiye Masalıymış...

Gökkusagini benligimde tasiyorum

Yedi rengiyle bütünlügümü tamamliyorum

Kirmiziyken kizginim

Turuncuyla heyecan doluyum

Sariyla hüzünleniyorum

Yesil huzurum

Turkuaz kadar canliyim

Mavide soguyorum

Morla neseliyim

Yedi rengini tasiyorum

Yagmur sonrasi cikan bir gökkusaginin

Tüm renklerini benligimde yasiyorum..



19.03.2009 Narish

Bu günlerin feyzi üzerinize, rahmeti geçmişinize, bereketi evinize, nuru ahiretimize, sıcaklığı yuvamıza dolsun. Kandiliniz mübarek olsun..

Sevmek Sevilmekten Güzel

Sevilmek Sevmekten Asil

Sevgi gününde Hep Sevilin

(Netten Alıntı)

Bir pastanın üç otuz paraya satıldığı günlerde 10 yaşında bir çocuk pastaneye girdi. Garson kız hemen koştu.. Çocuk sordu: "Çikolatalı pasta kaç para?" "50 cent!.." Çocuk cebinden çıkardığı bozukları saydı. Bir daha sordu: "Peki dondurma ne kadar.." "35 cent" dedi garson kız sabırsızlıkla.. Dükkanda yığınla müşteri vardı ve kız hepsine tek başına koşuşturuyordu. Bu çocukla daha ne kadar vakit geçirebilirdi ki.. Çocuk parasını bir daha saydı ve "Bir dondurma alabilir miyim lütfen" dedi. Kız dondurmayı getirdi. Fişi tabağın kenarına koydu ve öteki masaya koştu. Çocuk dondurmasını bitirdi. Fişi kasaya ödedi. Garson kız masayı temizlemek üzere geldiğinde, gözleri doldu birden. Bos dondurma tabağının yanında çocuğun bıraktığı 15 cent duruyordu..

Yaralarimi saklamaya calisiyorum

Kimse görmesin diye

Ben sakladikca cikiyorlar ortaya

Vuruyorlar yaralarima incitircesine..